ਓਲੰਪਿਕ ਤੋਂ ਅਯੋਗ ਕਰਾਰ ਦਿੱਤੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪਹਿਲਵਾਨ ਵਿਨੇਸ਼ ਫੋਗਾਟ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਪ੍ਰਤੀਕਿਰਿਆ, 3 ਪੰਨਿਆਂ ਦੀ ਪੋਸਟ ‘ਚ ਬਿਆਨ ਕੀਤਾ ਦਰਦ
ਪੈਰਿਸ ਓਲੰਪਿਕ ਤੋਂ ਅਯੋਗ ਕਰਾਰ ਦਿੱਤੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮਹਿਲਾ ਪਹਿਲਵਾਨ ਵਿਨੇਸ਼ ਫੋਗਾਟ ਨੇ ਆਪਣੀ ਪਹਿਲੀ ਪ੍ਰਤੀਕਿਰਿਆ ਦਿੱਤੀ ਹੈ। 29 ਸਾਲਾ ਵਿਨੇਸ਼ ਨੇ ਸ਼ੁੱਕਰਵਾਰ ਨੂੰ ਐਕਸ ਪੋਸਟ ਰਾਹੀਂ ਆਪਣਾ ਦਰਦ ਜ਼ਾਹਰ ਕੀਤਾ। ਇਸ ਪੋਸਟ ਨੇ 3 ਪੰਨਿਆਂ ਦੀ ਚਿੱਠੀ ਪੋਸਟ ਕੀਤੀ ਹੈ। ਪੈਰਿਸ ਓਲੰਪਿਕ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਵਿਨੇਸ਼ ਨੂੰ ਫਾਈਨਲ ਤੋਂ ਠੀਕ ਪਹਿਲਾਂ 7 ਅਗਸਤ ਨੂੰ 100 ਗ੍ਰਾਮ ਵੱਧ ਵਜ਼ਨ ਕਾਰਨ ਅਯੋਗ ਕਰਾਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਭਾਰਤੀ ਪਹਿਲਵਾਨ ਨੇ ਰਾਤੋ-ਰਾਤ ਭਾਰ ਘਟਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਕਰੀਬ ਸਾਢੇ ਪੰਜ ਘੰਟੇ ਸਖ਼ਤ ਮਿਹਨਤ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਆਪਣਾ ਭਾਰ 50 ਕਿਲੋਗ੍ਰਾਮ ਦੇ ਭਾਰ ਵਰਗ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਪਹੁੰਚਾ ਸਕੀ।
— Vinesh Phogat (@Phogat_Vinesh) August 16, 2024
ਵਿਨੇਸ਼ ਦੀ ਚਿੱਠੀ ਦੀਆਂ ਖਾਸ ਗੱਲਾਂ…
ਪਿਤਾ ਦਾ ਸੁਪਨਾ ਪੂਰਾ ਕੀਤਾ ‘ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਛੋਟੀ ਸੀ, ਮੈਨੂੰ ਓਲੰਪਿਕ ਬਾਰੇ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਸੀ। ਹਰ ਛੋਟੀ ਕੁੜੀ ਵਾਂਗ, ਮੈਂ ਵੀ ਲੰਬੇ ਵਾਲ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਫ਼ੋਨ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਲੈ ਕੇ ਘੁੰਮਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਇੱਕ ਆਮ ਬੱਸ ਡਰਾਈਵਰ ਸਨ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਧੀ ਨੂੰ ਹਵਾਈ ਜਹਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਉੱਡਦੇ ਦੇਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਦਾ ਸੁਪਨਾ ਪੂਰਾ ਕੀਤਾ। ਜਦੋਂ ਵੀ ਉਹ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਇਸ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਮੈਂ ਹੱਸਦੀ ਹਾਂ।
ਪਤੀ ਸੋਮਵੀਰ ਨੇ ਹਰ ਕਦਮ ‘ਤੇ ਮੇਰਾ ਸਾਥ ਦਿੱਤਾ, ‘ਸਾਰੀਆਂ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਮੇਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਰੱਬ ‘ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਨੇ ਸਾਡੇ ਲਈ ਜੋ ਵੀ ਯੋਜਨਾ ਬਣਾਈ ਹੈ ਉਹ ਚੰਗੀ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਕਹਿੰਦੀ ਹਾਂ ਕਿ ਰੱਬ ਕਦੇ ਵੀ ਚੰਗੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਮਾੜਾ ਨਹੀਂ ਹੋਣ ਦਿੰਦਾ। ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਹੋਰ ਯਕੀਨ ਹੋ ਗਿਆ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਸੋਮਵੀਰ ਨਾਲ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਰਾਹ ‘ਤੇ ਅੱਗੇ ਵਧੀ। ਸੋਮਵੀਰ ਨੇ ਹਰ ਸਫ਼ਰ ਵਿੱਚ ਮੇਰਾ ਸਾਥ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।
ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਸੋਮਵੀਰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ, ਸੋਮਵੀਰ, ਮੇਰਾ ਪਤੀ, ਜੀਵਨ ਸਾਥੀ ਅਤੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਦੋਸਤ। ਇਹ ਕਹਿਣਾ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਚੁਣੌਤੀ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਦੇ ਸਮੇਂ ਬਰਾਬਰ ਦੇ ਭਾਈਵਾਲ ਸੀ, ਗਲਤ ਹੋਵੇਗਾ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਨੇ ਹਰ ਕਦਮ ‘ਤੇ ਕੁਰਬਾਨੀਆਂ ਦਿੱਤੀਆਂ ਅਤੇ ਮੇਰੀਆਂ ਮੁਸ਼ਕਿਲਾਂ ਨੂੰ ਝੱਲਿਆ, ਹਮੇਸ਼ਾ ਮੇਰੀ ਰੱਖਿਆ ਕੀਤੀ। ਉਸ ਨੇ ਮੇਰੀ ਯਾਤਰਾ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਰੱਖਿਆ ਅਤੇ ਪੂਰੀ ਵਫ਼ਾਦਾਰੀ, ਸਮਰਪਣ ਅਤੇ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਨਾਲ ਆਪਣਾ ਸਮਰਥਨ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕੀਤਾ। ਜੇ ਇਹ ਉਸ ਨੇ ਨਾ ਕੀਤਾ ਹੁੰਦਾ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਇੱਥੇ ਹੋਣ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ ਸੀ, ਆਪਣੀ ਲੜਾਈ ਨੂੰ ਜਾਰੀ ਰੱਖਾਂਗੀ। ਇਹ ਸਿਰਫ ਇਸ ਲਈ ਸੰਭਵ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਜਾਣਦੀ ਹਾਂ ਕਿ ਉਹ ਮੇਰੇ ਨਾਲ, ਮੇਰੇ ਪਿੱਛੇ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਖੜ੍ਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਲੋੜ ਪੈਣ ‘ਤੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਮੇਰੀ ਰੱਖਿਆ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਮਾਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਸਾਰੇ ਬੱਚੇ ਖੁਸ਼ ਰਹਿਣ ਮੇਰੀ ਮਾਂ, ਜੋ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀਆਂ ਮੁਸ਼ਕਿਲਾਂ ‘ਤੇ ਇੱਕ ਪੂਰੀ ਕਹਾਣੀ ਲਿਖ ਸਕਦੀ ਸੀ, ਸਿਰਫ ਇਹ ਸੁਪਨਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਸਾਰੇ ਬੱਚੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਸ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜੀਣਗੇ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਆਜ਼ਾਦ ਹੋਣਾ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਲਈ ਆਪਣੇ ਪੈਰਾਂ ‘ਤੇ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋਣਾ ਇਕ ਸੁਪਨਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਅਤੇ ਸੁਪਨੇ ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਨਾਲੋਂ ਬਹੁਤ ਸਰਲ ਸਨ। ਪਰ ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਸਾਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਚਲੇ ਗਏ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਜਹਾਜ਼ ਵਿਚ ਉਡਾਣ ਭਰਨ ਦੀਆਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਸੋਚਾਂ ਅਤੇ ਯਾਦਾਂ ਹੀ ਰਹਿ ਗਈਆਂ। ਮੈਂ ਉਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਅਰਥਾਂ ਬਾਰੇ ਉਲਝਣ ਵਿੱਚ ਸੀ, ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਉਹ ਸੁਪਨਾ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਰੱਖਿਆ।
ਮਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਕਾਂ ਲਈ ਲੜਨਾ ਸਿਖਾਇਆ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਦਾ ਸੁਪਨਾ ਹੋਰ ਵੀ ਦੂਰ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਕੁਝ ਮਹੀਨਿਆਂ ਬਾਅਦ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਟੇਜ 3 ਦਾ ਕੈਂਸਰ ਸੀ। ਇੱਥੇ ਤਿੰਨ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜੋ ਆਪਣੀ ਇਕੱਲੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਸਹਾਰਾ ਦੇਣ ਲਈ ਆਪਣਾ ਬਚਪਨ ਗੁਆ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਜਲਦੀ ਹੀ ਲੰਬੇ ਵਾਲਾਂ, ਮੋਬਾਈਲ ਫੋਨ ਦੇ ਮੇਰੇ ਸੁਪਨੇ ਫਿੱਕੇ ਪੈ ਗਏ, ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਅਸਲੀਅਤ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਬਚਾਅ ਦੀ ਦੌੜ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਗਿਆ। ਪਰ ਸੰਘਰਸ਼ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਸਿਖਾਇਆ।
ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਦੇ ਸੰਘਰਸ਼, ਕਦੇ ਨਾ ਕਹੋ-ਮਰਣ ਦੇ ਰਵੱਈਏ ਅਤੇ ਲੜਨ ਦੀ ਯੋਗਤਾ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਅੱਜ ਬਣਾਇਆ ਹੈ। ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਕ ਲਈ ਲੜਨਾ ਸਿਖਾਇਆ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਹਿੰਮਤ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਇਹ ਹਿੰਮਤ ਹੀ ਹੈ ਜੋ ਨਤੀਜੇ ਬਾਰੇ ਸੋਚੇ ਬਿਨਾਂ ਹਰ ਲੜਾਈ ਲੜਨ ਵਿਚ ਮੇਰੀ ਮਦਦ ਕਰਦੀ ਹੈ।
ਪਿਛਲੇ 2 ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਵਾਪਰਿਆ ਹੈ, ਮੇਰੀ ਯਾਤਰਾ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦਾ ਮੌਕਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਚੰਗੇ ਹਨ ਅਤੇ ਕੁਝ ਮਾੜੇ ਹਨ। ਪਿਛਲੇ ਡੇਢ ਤੋਂ ਦੋ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਮੈਟ ਦੇ ਅੰਦਰ ਅਤੇ ਬਾਹਰ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੇ ਕਈ ਮੋੜ ਲਏ ਅਤੇ ਅਜਿਹਾ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਰਾਹ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਪਰ ਮੇਰੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਇਮਾਨਦਾਰੀ, ਮੇਰੇ ਪ੍ਰਤੀ ਸਦਭਾਵਨਾ ਅਤੇ ਵਿਆਪਕ ਸਮਰਥਨ ਸੀ। ਇਹ ਲੋਕ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਮੇਰੇ ‘ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਇੰਨਾ ਮਜ਼ਬੂਤ ਸੀ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਬਦੌਲਤ ਹੀ ਮੈਂ ਪਿਛਲੇ 2 ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਚੁਣੌਤੀਆਂ ਨੂੰ ਪਾਰ ਕਰਨ ‘ਚ ਕਾਮਯਾਬ ਰਹੀ ਹਾਂ।
ਵਿਨੇਸ਼ ਨੇ ਸਹਿਯੋਗੀ ਸਟਾਫ਼ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਡਾ. ਪਾਰਦੀਵਾਲਾ ਨੇ ਪਿਛਲੇ 2 ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਮੈਟ ‘ਤੇ ਮੇਰੇ ਸਫ਼ਰ ਦੌਰਾਨ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾਇਆ ਹੈ। ਡਾ. ਦਿਨਸ਼ਾਵ ਪਾਰਦੀਵਾਲਾ ਭਾਰਤੀ ਖੇਡਾਂ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਨਵਾਂ ਨਾਂ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਲਈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਕਈ ਹੋਰ ਭਾਰਤੀ ਅਥਲੀਟਾਂ ਲਈ ਸੋਚਦੀ ਹਾਂ, ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਡਾਕਟਰ ਨਹੀਂ ਹਨ, ਸਗੋਂ ਰੱਬ ਦੁਆਰਾ ਭੇਜਿਆ ਭੇਜੇ ਗਏ ਇੱਕ ਦੂਤ ਹਨ । ਸੱਟਾਂ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ‘ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਨਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ, ਤਾਂ ਇਹ ਉਸ ਦਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ, ਕੰਮ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ‘ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਸੀ, ਜਿਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪੈਰਾਂ ‘ਤੇ ਵਾਪਸ ਲਿਆ। ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਅਤੇ ਭਾਰਤੀ ਖੇਡਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਮਰਪਣ ਅਤੇ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਅਜਿਹੀ ਚੀਜ਼ ਹੈ ਜਿਸ ‘ਤੇ ਰੱਬ ਵੀ ਸ਼ੱਕ ਨਹੀਂ ਕਰੇਗਾ। ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪੂਰੀ ਟੀਮ ਦੇ ਕੰਮ ਅਤੇ ਸਮਰਪਣ ਲਈ ਸਦਾ ਲਈ ਧੰਨਵਾਦੀ ਹਾਂ। ਪੈਰਿਸ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਸਾਰੇ ਅਥਲੀਟਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਤੋਹਫ਼ਾ ਹੈ।
ਵੱਖ-ਵੱਖ ਸਥਿਤੀਆਂ ਵਿੱਚ ਉਹ 2032 ਤੱਕ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਖੇਡਦੀ ਦੇਖ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਜੇ ਪੈਰਿਸ ਵਿੱਚ ਜੋ ਵਾਪਰਿਆ ਉਹ ਨਾ ਹੁੰਦਾ, ਤਾਂ ਉਹ 2023 ਓਲੰਪਿਕ ਤੱਕ ਖੇਡਦੀ। ਉਹ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੀ ਕਿ ਉਸ ਦਾ ਭਵਿੱਖ ਕੀ ਹੋਵੇਗਾ, ਪਰ ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਉਸ ਲਈ ਲੜੇਗੀ ਜੋ ਉਹ ਸਹੀ ਮੰਨਦੀ ਹੈ। ਕਹਿਣ ਲਈ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਹੈ, ਪਰ ਸ਼ਬਦ ਕਦੇ ਵੀ ਕਾਫ਼ੀ ਨਹੀਂ ਹੋਣਗੇ। ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਸਮਾਂ ਸਹੀ ਹੋਵੇ ਮੈਂ ਇਸ ਬਾਰੇ ਦੁਬਾਰਾ ਗੱਲ ਕਰਾਂਗਾ। 6 ਅਗਸਤ ਦੀ ਰਾਤ ਅਤੇ 7 ਅਗਸਤ ਦੀ ਸਵੇਰ, ਅਸੀਂ ਹਾਰ ਨਹੀਂ ਮੰਨੀ। ਸਾਡੀਆਂ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਨਹੀਂ ਰੁਕੀਆਂ। ਅਸੀਂ ਝੁਕੇ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਘੜੀ ਰੁਕ ਗਈ ਸੀ ਅਤੇ ਸਮਾਂ ਸਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਕਿਸਮਤ ਵੀ। ਮੇਰੀ ਟੀਮ ਲਈ, ਭਾਰਤੀਆਂ ਲਈ, ਮੇਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਲਈ, ਜਿਸ ਟੀਚੇ ਲਈ ਅਸੀਂ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ, ਉਸ ਲਈ। ਇਹ ਅਧੂਰਾ ਰਹਿ ਗਿਆ। ਇਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਾਪਤਾ ਰਹੇਗਾ। ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਵੱਖੋ-ਵੱਖ ਹਾਲਾਤਾਂ ਵਿਛ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ 2032 ਤੱਕ ਖੇਡਦਿਆਂ ਦੇਖਿਆ ਹੋਵੇ, ਕਿਉਂਕਿ ਲੜਨ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਅਤੇ ਕੁਸ਼ਤੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਰਹੇਗੀ। ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਕਿ ਮੇਰੇ ਸਫ਼ਰ ਵਿੱਚ ਭਵਿੱਖ ਵਿੱਚ ਕੀ ਹੈ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਲਈ ਅੱਗੇ ਕੀ ਹੈ, ਪਰ ਇੱਕ ਗੱਲ ਪੱਕੀ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਉਸ ਲਈ ਲੜਾਂਗਾ ਜੋ ਮੈਂ ਸਹੀ ਮੰਨਦੀ ਹਾਂ।
